> Projektowanie i tworzenie sieci komputerowych. Projektujemy i wdrażamy sieci komputerowe. Korzystamy z najnowszych technologii uznanych na rynku firm. Tworz±c sieć dbamy o istotne szczegóły tak, aby Państwa sieć działała niezawodnie i nie niosła ze sob± problemów..         > Tworzymy gotowe zestawy serwerowe. Serwery posiadaj± zainstalowany stabilny oraz bezpieczny system operacyjny FreeBSD, używany przez wiele serwerów na ¶wiecie.         Pierwsza sieć PC Rozpoczęcie tworzenia sieci PC nie jest trudne. Ta prezentacja krok po kroku pokazuje, jak zamontować karty sieciowe i zainstalować sterowniki kart. Jeśli chcemy mieć małą sieć, potrzebujemy tylko śrubokręta i trochę cierpliwości. Budowanie sieci zasadniczo nie sprawia problemu, jeśli chodzi o dobór sprzętu. Tak jest, gdy tworzycie małą sieć, a więc WLAN, albo okablowanie przewodami poprowadzonymi w obejmach na ścianie lub w kanalikach przewodowych. W przypadku gdy okablowanie ma być poprowadzone pod tynkiem, z zastosowaniem puszek ethernetowych albo kiedy potrzebne jest większe pomieszczenie dla serwera, to przynajmniej podstawowe okablowanie powinien wykonać fachowiec. Wiele firm elektroinstalatorskich doskonale poradzi sobie także z okablowaniem sieciowym. Przygotowanie poszczególnych PC od strony sprzętowej zawsze wygląda tak samo. 1. Przygotowanie komputera Najpierw należy odłączyć PC od sieci elektrycznej przez odpięcie przewodu zasilania od sieci elektrycznej. Samo wyłączenie komputera nie wystarcza. Następnie trzeba tak otworzyć obudowę komputera, aby był dostęp do kart rozszerzających. W przypadku obudowy typu tower łatwiej będzie położyć komputer na boku. 2. Włożenie karty Najłatwiejsze jest przyłączenie zewnętrznego adaptera WLAN. Zarówno karta w obudowie z łączem USB, jak też wariant z kartą PC, mogą być wetknięte przy włączonym komputerze lub wsunięte do slotu. W wersji USB trzeba wyłączyć dopływ prądu, jeśli zasilanie nie następuje przez przewód USB. Uwaga: wiele urządzeń USB (nie tylko moduły WLAN) wymagają instalacji sterowników przed przyłączeniem. Należy więc zapoznać się z instrukcją. Tak samo należy postępować, gdy instalujemy kartę sieciową PCI, zarówno jako kartę LAN z anteną na tylnej stronie, jak też kartę Ethernet z gniazdem do kabla sieciowego. Trzeba znaleźć odpowiednie miejsce do wetknięcia, wyjąć zaślepkę przez odkręcenie śrubki lub - zależnie od obudowy - przez zwolnienie zaczepu. Zanim dotkniemy karty sieciowej, koniecznie należy dotknąć metalowej części ramy obudowy komputera albo (lepiej) odsłoniętej części rury centralnego ogrzewania, aby odprowadzić z ciała bierną energię elektryczną. Teraz wkładamy kartę sieciową do slotu, uważając przy tym, aby się nie zakleszczyła - i dopasowujemy wystający koniec blaszki slotu z wycięciem w obudowie. Ważne jest też, aby listwa kontaktowa była w całości wsunięta do slotu. Teraz przykręcamy górny zaokrąglony koniec blaszki slotu do ramy obudowy i zamykamy obudowę komputera. Następnie podłączamy peceta do zasilania elektrycznego i uruchamiamy. 3. Instalowanie sterownika Zasadniczo mamy dwie możliwości instalowania sterownika: albo stosuje się bardzo popularne karty sieciowe, w których jest już odpowiedni sterownik zapewniony przez Windows, albo trzeba go uzyskać od dostawcy karty sieciowej. W tym drugim przypadku należy odnaleźć w dokumentacji karty sieciowej stronę WWW producenta i przejrzeć aktualną ofertę sterowników w Internecie. Trzeba pamiętać o odpowiedniej wersji Windows. Rzadko zdarza się, że sterowniki do Windows 98, Me, NT, 2000 czy XP mogą być stosowane zamiennie. Jeśli wraz z kartą sieciową instalujecie na nowo w każdym pececie Windows z odpowiednim sterownikiem, to sprawa jest z reguły załatwiona, gdyż Windows automatycznie dokona rozpoznania sprzętu. W innych przypadkach, niezależnie od wersji Windows, system przy pierwszym uruchomieniu rozpozna wbudowaną kartę sieciową i pomoże w zainstalowaniu sterownika. Jeżeli karta zawiera informację o producencie lub chipsecie (np. Realtek 8139), to Windows wykorzysta własny sterownik albo otrzymacie wskazówkę, np. iż należy zastosować kartę sieciową PCI. Należy kierować się wskazówkami pojawiającymi się na ekranie i tym samym użyć płyty ze sterownikiem dostarczonej razem z kartą albo płyty z Windows. W następnym kroku trzeba skonfigurować sieć. W niniejszej instrukcji w punktach 4 i 5 opisano odpowiednio różnice odnoszące się do sieci kablowych (wariant a) oraz bezprzewodowych (wariant b). Krok 6 jest jednako wy dla obu wariantów. 4a. Dwa komputery - przewody Bardzo łatwe jest okablowanie dwóch PC przy zastosowaniu tzw. skrętki. Potrzebujemy do tego jednak kabla skrosowa-nego, który został inaczej wykonany niż normalny przewód sieciowy. Wkładamy końcówki kabla do gniazd kart sieciowych obu komputerów. Jedyny błąd, jaki można tu popełnić, to pomylenie wspomnianych gniazd z gniazdami zainstalowanej karty ISDN - zastosowane w tej karcie wtyczki i gniazda są takie same jak w wypadku karty sieciowej. Niewłaściwe wetknięcie wtyczek nie jest możliwe, gdyż pasują one do gniazda tylko w jednym ustawieniu. Przy wprowadzeniu do gniazda wtyczki można usłyszeć charakterystyczny odgłos. Aby wyjąć wtyczkę, należy ostrożnie nacisnąć występ i dopiero wtedy ją wyciągnąć. Jeśli używacie Windows XP, to przy wetknięciu wtyczki kabla system pokaże, czy nastąpiło połączenie. Odnosi się to także do okablowania przełączników i koncentratorów. 4b. Dwa komputery - WLAN Jeśli zamierzacie połączyć dwa pecety stosując połączenie bezprzewodowe WLAN, wLAN (patrz krok 5b) lub mają modem DSL - okablowanie jest takie same jak w przypadku zwykłego switcha. Dla uproszczenia od tego momentu będziemy mówili tylko o przełączniku. Najpierw należy znaleźć miejsce dla switcha, uwzględniając głównie długość poszczególnych odcinków sieci. Aby sieć działała, nie jest wprawdzie konieczny bezpośredni dostęp do przełącznika, niemniej możliwość obserwacji jego lampek często okazuje się pomocna. Na początek łączymy switch z siecią elektryczną, choć są modele, które zasilanie mają zapewnione przez połączenie z portem USB w komputerze. Lampka sygnalizacyjna w większości urządzeń informuje o ich gotowości do pracy. Teraz łączymy wszystkie komputery z wolnymi portami w switchu. Numeracja połączeń nie odgrywa żadnej roli. Niekiedy jeden port, oznaczony zazwyczaj jako uplink, nie jest przeznaczony do łączenia z PC, lecz w razie potrzeby do podłączenia kolejnego przełącznika albo koncentratora. Niektóre switche integrują funkcjonalność uplink w normalnym gnieździe. W takim wypadku przy gnieździe znajduje się mały przełącznik umożliwiający wybór między „uplink" i „normalny". Inne urządzenia zawierają podwójne gniazdo, w którym w danym momencie tylko jedno złącze może być wykorzystane (widnieje przy nim angielskie słowo „or", czyli „lub"). Przy dużych sieciach wygodnie jest zastosować przewody o różnych kolorach - dla łatwej identyfikacji pecetów i przynależnych do nich portów (np. gdy chcemy ustalić, gdzie wystąpił błąd). Inna możliwość to zanotowanie numerów portów i przynależnych do nich PC lub zastosowanie odpowiednich naklejek na switchu. Lampki kontrolne symbolizujące poszczególne porty wskazują, czy podłączone PC są aktywne, czyli włączone i wyposażone w poprawnie zainstalowane karty sieciowe. Jeśli PC jest włączony, a z drugiej strony (na drugim końcu kabla) podłączony został aktywny sprzęt sieciowy, np. przełącznik, ruter albo inny PC, to także świeci lampka sygnalizacyjna (najczęściej zielona albo żółta) usytuo- wana bezpośrednio na karcie sieciowej lub na panelu płyty głównej przy stosownym złączu. Pozwala to na stwierdzenie, że połączenia funkcjonują. Jeszcze uwaga dotycząca wtyczek: mały wypust z tworzywa sztucznego mocujący wtyczkę RJ-111 w gniazdku może się łatwo ułamać. Wówczas kabel nadal działa, ale może w każdej chwili niepostrzeżenie wysunąć się z gniazda i połączenie zostanie przerwane. W takim przypadku należy wymienić kabel albo - jeśli posiadamy trochę umiejętności manualnych - przynajmniej wtyczkę. 5b. Więcej niż dwa komputery -WLAN Do połączenia bezprzewodowego, podobnie jak do podłączenia WLAN do sieci kablowej, potrzebny jest tzw. punkt dostępowy (access point). To może być oddzielne urządzenie albo moduł zintegrowany w ruterze WLAN. W tym drugim przypadku połączenie z siecią kablową następuje przez ruter. Natomiast oddzielny punkt dostępowy łączymy tak samo jak PC przy pomocy ethernetowego kabla do dowolnego portu w switchu lub hubie. Gdy połączenie zostanie wykonane, zazwyczaj lampka kontrolna na punkcie dostępowym zasygnalizuje, że jest ono aktywne. Mamy też możliwość zainstalowania sieci bezprzewodowej bez stosowania jakichkolwiek ethernetowych połączeń kablowych. W takim przypadku zbędne jest podłączenie do rutera. Gdy chcemy zastosować dwa lub więcej punktów dostępowych, możemy to zrobić w dwojaki sposób. Po pierwsze, przez przyłączenie wszystkich access pointów do tej samej sieci (składającej się z przełącznika i połączeń kablowych), dzięki czemu można później przy konfigurowaniu punktów dostępowych stosować dla WLAN tę samą nazwę (SSID). Wówczas komputery zgłaszają się automatycznie do access pointa w ich zasięgu. Aby połączyć bezprzewodowo dwie oddzielne sieci, przykładowo dla połączenia oddziałów na różnych piętrach lub w innych budynkach, należy zastosować połączenie punkt-punkt. Najpierw access pointy podłącza się do obu sieci, które chcemy spiąć. Następnie za pomocą dostępnego oprogramowania tworzy się między nimi tzw. most. W takim przypadku komputery nie mogą już zgłaszać się bezpośrednio do punktów dostępowych, gdyż te funkcjonują jako swego rodzaju długi przewód sieciowy. Wskazówka: Jeśli istnieje taka możliwość, należałoby umieścić punkt dostępowy lub ruter WLAN blisko komputera. Przynajmniej w przypadku notebooka z bezprzewodową kartą sieciową nie powinno być z tym kłopotu. Gdyby później wystąpiły problemy przy podłączaniu komputerów, to przynajmniej przyczyna polegająca na nadmiernej odległości mogłaby zostać wstępnie wykluczona. Jeśli wystąpią zakłócenia komunikacyjne z powodu odległości lub poprzez ściany pomieszczeń (np. bardzo wolne tempo, występowanie przerw w połączeniu czy brak połączenia), można poekspery-mentować z ustawieniem anteny punktu dostępowego, rutera i - jeśli to możliwe - każdej karty WLAN Zewnętrzne anteny WLAN mogą wielokrotnie poprawić zasięg. Często wystarcza wymiana jednej anteny, najlepiej przy punkcie dostępowym. Nierzadko oprogramowanie access pointa lub rutera ma opcję pomiaru siły sygnału, co pomaga w odpowiednim ustawieniu. Także program NetworkStumbler 0.4 (www. netsumbler.co, załączony też na płycie) oferuje taką możliwość. 6. Rozszerzanie sieci Wcześniej czy później okazuje się, że konieczne jest podłączenie do sieci dodatkowego komputera (lub innego urządzenia sieciowego np. rutera albo serwera drukarki). Jeśli w sieci były połączone dwa PC za pomocą skrosowanej skrętki, a teraz trzeba dołączyć dodatkowo jeden lub kilka komputerów, to potrzebny jest także rozdzielacz (switch albo hub). Dalsze informacje na ten temat zawarte są w poradach dla kupujących 16. W tym przypadku nie można już stosować kabla skrosowanego. Wskazówka: Koniecznie należy oznakować skrosowany kabel mazakiem albo naklejką, gdyż gdyby później doszło do pomyłki i zastosowalibyśmy ów kabel jako zwykły kabel sieciowy, to znalezienie błędu mogłoby okazać się bardzo czasochłonne. Jeśli sieć składa się już więcej niż z 2 pecetów, to możliwość jej rozsze-i rzania zależy od tego, czy w waszym hubie albo switchu jest jeszcze wolne miejsce. Jeżeli tak, to rozszerzanie sieci będzie sprawą prostą. Podpinamy jeden lub j więcej dodatkowych PC (albo urządzeń d sieciowych) do wolnych portów. Trzeba a tylko uważać, żeby niezajęte gniazdo nie okazało się portem uplink, do którego e nie możemy przyłączyć żadnego kompu-k tera. Gdy wszystkie gniazda przełącznika ) albo koncentratora są już zajęte, pozostają dwie możliwości: albo wymieniamy posiadany switch lub hub na większy, a więc taki, w którym jest więcej przyłączy, albo łączymy go z drugim switchem czy hubem. Nie musi być to koniecznie urządzenie takiego samego typu ani od a tego samego producenta (jednak przy za-i chowaniu zasady kompatybilności). Mu-., si natomiast zgadzać się klasa szybkości i (10, 100 lub 1000 Mb/s). t Jeśli chcemy przyłączyć do WLAN dodatkowe pecety, nic dodatkowego nie i trzeba zrobić. Większość punktów do-l stepowych przystosowana jest do jed-i noczesnej obsługi setek komputerów. W podłączanych pecetach należy jedynie zamontować albo podłączyć odpowied-) nie karty WLAN, zainstalować sterow-) niki, a następnie połączyć komputer z access pointem. i Wasza sieć została zbudowana. W kolejnym artykule wyjaśnimy m.in. jak optymalnie skonfigurować serwer. Prawidłowe okablowanie sieci Jeśli zakładacie nowe okablowanie, należało­by zastosować przewody typu CAT 5 Twisted Pair. Pojęcie to oznacza „skręcone parami" i popularnie używa się określenia „skrętka". W ten sposób skręcane są dwa do czterech par przewodów, co eliminuje powstawanie zakłóceń. Kable Twisted Pair zakończone są wtyczką typu RJ-45. Wykorzystanie posiadanych przewodów. W wielu domach bądź mieszkaniach znajduje się już użyteczne okablowanie pod tynkiem. Jeśli z powodu kosztów lub ze względów estetycznych macie opory przed tworzeniem nowego okablowania sieciowego, można .'...korzystać istniejące przewody telefoniczne. Dla przeprowadzenia próby odkręcamy : jszkę telefoniczną. Jeśli mamy szczęście, to w tym miejscu powinien być kabel ośmioży-łowy chroniony folią. CHIP sprawdził, że do odległości 10 m ten kabel może funkcjonować jak zwykły kabel CAT 5. Wystarczy odrobina wyczucia, a poniżej przedstawiony rysunek ułatwi pracę. Jeśli u was to nie zadziała, pozostaje zdać się na sieć bezprzewodową albo samemu spróbować założyć okablowanie. W przypadku wątpliwości lepiej zaprosić fachowca. Nie przekraczać maksymalnej długości. Dla małych sieci sprawdza się takie rozwiązanie - zawsze z pokoju do pokoju powinien prowadzić tylko jeden kabel, w każdym pomieszczeniu powinien być przełącznik. Profesjonaliści przeprowadzają przewody pod tynkiem z puszką ścienną dla każdego stanowiska pracy. Ma to jedną słabą stronę - złe kontaktowanie w puszkach jest trudne do wykrycia. Nie należy też przekraczać maksymalnej długości - w segmencie sieci (między komputerem i rozdzielaczem albo między 4 jednym rozdzielaczem a dru- gim) może być nie więcej niż 100 m przewodów. Źródło: WLAN & LAN | CHIP | 17 Created by M3M.PL |  Polityka Prywatno¶ci |  Regulamin  |  Sieć artykuły